Voor elke oefening die een aantal dagen duurde, werden latrines gegraven. Dat waren geulen, waar je boven moest zitten of staan om je behoefte te doen. Meestal lag er een lange plank met zo'n zestal ronde gaten waar je je kont in kon laten zakken. Op de kazerne hadden we die ook in kleinere uitvoering om glazen bier mee rond te brengen. Vaak lagen er twee rijen planken met gaten naast elkaar, zodat je met de rug tegen elkaar zat. Na het eten, hoe kan het ook anders, was het steevast : "Schijten!" geblazen. Dan gingen we gezamenlijk naar de latrine, in groepjes van zo'n 12 man. Sommigen namen leesvoer mee, anderen rookgerei of snoepwaar en/of alleen maar een mond vol rare verhalen. Dan zaten we gezellig naast elkaar en luisterden we naar elkaars kontgeluiden en maakten daarbij complimenterende opmerkingen zoals: "Die klonk goed Willem! Jullie Indo's hebben ook van onderen muzikale kringspieren!" of "Hé had jij hachee bij je andijvie?" of gewoon :"Wat zeg je?" En als het niet zo direct lukte met de stoelgang kreeg je een goed advies, waarvan de best scorende : "Denk eens aan je schoonmoeder" was. De werkdag werd natuurlijk ook doorgenomen als ook veel belangrijkere zaken. Privé zaken dus. Tussendoor ging de shag en snoepzak rond. Het latrine ritueel werd steevast afgesloten door Bertus, die een stukje voorlas uit één van de vele Donald Duckies die hij meenam. Dat ging gepaard met veel dubbelzinnige, vaak puberale opmerkingen. Aan het eind van de lezing scheurde Bertus de bladzijden er één voor één uit en gaf deze met zijn zegen aan de maten door. Die bladzijde was om de kont mee schoon te vegen. Zo'n dagelijkse bijeenkomst was altijd een warm en gezellig gebeuren. Goed voor de teambuilding dus.
