Anders gelezen

Defensie heeft al jarenlang last van saboteurs. Op legerplaatsen draaien ze bouten / moeren van wielen van privé en legervoertuigen los. Het is onduidelijk of het hier om niet-militairen gaat of eigen (ontevreden?) personeel. Of Poetin, dat zou ook nog kunnen. Haha! Er is een onderzoek gaande.
Ik lees zo'n bericht anders. In mijn beleving is de bewaking van militaire objecten al jarenlang niet in orde. Als een SBS6 verslaggever een kazerne binnenwandelt, krijgt hij na het tonen van de beelden op z'n donder van Defensie. De betreffende commandant op z'n donder geven en adequate maatregelen laten nemen lijkt me beter. Met de huidige technieken lijkt me het bewaken van kazernes en dergelijke juist eenvoudiger geworden. Maar wie ben ik?

Verdwenen toekomst

Al bladerend in mijn gigantische verzameling digi-foto's kwam ik vandaag, 8 oktober 2019, deze tegen. Hij is uit mijn militair paspoort. Ik was 20 jaar jong in de zomer van 1969, voorzien van een grote dosis onschuld en vertrouwen. Met een rugzak gevuld met alleen leuke ervaringen keek ik verwachtingsvol naar de toekomst in een oneindig lijkend leven. In de maanden nadat deze foto gemaakt werd, veranderde er veel voor mij. Ik was niet meer iemand maar een nummer en kreeg op voorhand een gat in mijn hoofd geslagen om mij te binden aan mijn militaire identiteit. De plek waar een kogel mij zou raken? Bedoelde men dat met 'een man worden in militaire dienst'? De angst voor een oorlog werd aangewakkerd, ik maakte kennis met de wreedheid en stupiditeit van oorlogvoeren met achterhaald materieel en dito strategieën en voelde me een machteloze trekpop in de handen van mensen in strakke pakken achter bureaus. Het liefst kroop ik in mijn puptentje in de slaapzak om dromend te ontsnappen aan de realiteit.  Militaire dienst ervoer ik als een vorm van misbruik. Gelegaliseerde misbruik van onervaren, goedwillende jongemannen. De toekomst waarover ik ooit droomde was verdwenen.

Getraumatiseerde veteranen

Er kwam een oproep voorbij van onze Koninklijke Landmacht. In de oproep werd verwezen naar het 'interessante tv programma Beau en de veteranen'. Wat een hypocriete oproep, zeg. De KL kan beter eens de mouwen uit de bruine armen steken en zelf eens serieus aan de slag gaan met hun gewezen werknemers. Het is zo, dat je wel vrijwillig voor ons land met een ouderwetse uitrusting mag gaan vechten en zelfs sneuvelen of gewond raken. Maar je moet niet om (na)zorg gaan vragen, want dan geeft Defensie niet thuis. Of is het ministerie soms de grote sponsor van het tv programma?
Ik heb in de tijd dat we nog in Lelystad Haven woonden, met zo'n veteraan gesproken. Hij was nog erg jong (eind twintig) en was in Afghanistan geweest. Aan die missie heeft ie een trauma overgehouden. Ook hij werd door Defensie in de steek gelaten. Het tv programma geeft via deze veteranen nog eens duidelijk aan hoe men nog steeds militairen op een halfbakken manier naar een front stuurt. En hoe afwezig Defensie is, als er hulp nodig is. En dat de zogenaamde opbouwmissie weinig tot niets met opbouw te maken heeft gehad.
Defensie komt nog steeds met dezelfde rotsmoezen, die ze al decennia lang hanteert, om veteranen niet te hoeven helpen. Zelfs sinds vrouwen als minister van Defensie optreden. Defensie moet zich doodschamen.

Veteranen en PTSS

Omdat ik toevallig in een flits een YP408 door het beeld zag rijden, ben ik er toch maar even voor gaan zitten. Voor het programma over veteranen die last hebben van trauma's (PTSS). Wat mij direct opviel was de uitspraken van veteranen over hun inzet en werkgever, het ministerie van Defensie. Zij gaven aan nauwelijks (psychisch) voorbereid te zijn geweest op uitzending, dat de uitrusting verre van professioneel was en de psychische nazorg ontbrak. Allemaal zaken die aangeven, dat ons land niet in staat is een militaire organisatie aan te kunnen.
Veel verschijnselen waar zij last van hadden herkende ik wel, vanwege mijn eigen trauma's. Zoals situaties en/of mensen uit de weg gaan om jezelf te beschermen, de zin van het leven niet meer zien en vooral : niet begrepen worden.
Jammer, dat al vrij snel een van de veteranen afhaakte. Naar mijn gevoel ook weer vanwege onbegrip. Tijdens een groepsgesprek zei hij dat hij vanuit de maatschappij op een herkenning en erkenning van zijn situatie zat te wachten. Dat resulteerde in een kleine discussie, waarop de man afhaakte. Logisch, want in zo'n psychische toestand zit je niet op een discussie te wachten. Men had hem beter zijn woordje kunnen laten doen; stoom afblazen, je ei kwijt kunnen. Jammer dat de coach (blijkbaar geen ex-ptss patiënt) daar de plank missloeg.
Al kijkend was ik blij dat ik geen missie heb hoeven mee te maken.

PTSS, Harold

Gisteren heb ik met grote belangstelling gekeken naar een aflevering over veteranen met ptss. Met name veteraan Harold sprak mij erg aan. Ik herkende in zijn klachten, de verhalen over zijn omgeving en zijn opmerkingen reacties erg veel van mijn eigen donkere periode. Vooral het onbegrepen voelen en het vermijden van situaties die van negatieve invloed kunnen zijn op je eigen gemoed. Ik blijf er bij, dat de coach weliswaar veel theoretische kennis van zaken heeft, maar dat het vertalen van die theorie / kennis naar de praktijk voor hem lastig is. Met alle respect verder voor de coach, want die man doet ook zijn best.
De situatie tussen de coach en Harold is een voorbeeld van de theorie en de praktijk(ervaring).  Je moet van zeer goede huize komen, wil je als niet ervaringsdeskundige coach een verbinding weten te maken met de praktijk. Voor beiden is de interactie een leerproces. Ik vind dat de presentator, Beau, zich daar tussen de patiënten vrij goed zijn plekje weet te vinden.