In Uruzgan heeft een peloton verkenners een dienstbevel geweigerd uit te voeren. Nou, dat is nogal wat. Maar ergens begrijp ik die gasten wel. In sommige gevallen zijn die bevelen pure zelfmoord. Het vervelende is dan, dat je eerst zo'n bevel moet uitvoeren en daarna mag je in beklag gaan. In het ergste geval vanuit je graf, denk ik, en anders vanaf je hospitaalbedje. Een groot probleem vond ik de intelligentie van ons kader. Niet dat ik mezelf slimmer vond, maar dat ze zelf niet eens in de gaten hadden hoe dom sommige bevelen overkwamen. Wij kregen bevelen, die je achter de oren deden krabben. Oké, het was maar oefening, maar het gaf wel aan hoe het in werkelijkheid eraan toe kan gaan. Zo moesten wij een mitrailleursnest bestormen, dat op een kale heuvel gelegen was. Vanuit dat nest was het heel eenvoudig om ons met mitrailleurvuur neer te maaien á la Hamburgerhill. Het was logischer om van afstand een granaat of een bom op dat nest te laten vallen, maar ach de infanterist heette niet voor niets kanonnenvoer. De pantserwagens waarin wij reden, werden doodskisten genoemd. Een eenvoudig doelwit voor anti-pantsergeschut. Als verkenner moet je over stalen zenuwen beschikken. Het is telkens weer de vraag of de vijand jou als eerste afknalt, of dat hij eerst een groep laat passeren en dan pas het vuur opent. Tijdens mijn diensttijd vond ik het al een zenuwenbaan. Lijkt me in een oorlogsgebied een job om compleet gek van te worden. Helemaal als je in een gebied bent, waar de vijand onzichtbaar heerst en je uitrusting verre van voldoende is. Wie een dienstbevel in oorlogstijd weigert, wacht de kogel is mij altijd gezegd. Nee, dan maar toch Nieuwersluis waar het Militair Penitentiair Centrum gevestigd is.
