We hebben ook geroeid. Op de Bergse Maas, geloof ik. Met zgn. aanvalsboten. Dat waren veredelde houten klompen, die legergroen getjet waren. Zonder buitenboordmotor, maar wel met houten peddels. We waren kort gehuisvest in Keizersveer. In zo'n boot zit je niet op je gemak. In gedachte zag ik de vijand de trage boot als een zeer gemakkelijk doelwit in het vizier krijgen. Aanvalsboten dus. Haha! Misschien in 1700 of zo. Om ons af te knijpen moesten we telkens de roeispanen uit het water halen en kaarsrecht omhoog houden. Het ijskoude Maaswater stroomde dan over je steenkoude knuisten. En sodeju als je die roeispaan liet zakken. Dan vloog opeens een flinke plens water over je heen. Ik zag wel dat ik niet voorin of achterin zo'n klomp moest gaan zitten. Die mannen waren de klos als we afgeduwd moesten worden of als we aan de overkant aankwamen. Een nat pak was de beloning voor hun haast of traagheid bij het aan boord gaan. Om dat soort situaties kon je beter niet lachen, tenzij je van zwemmen in je legeroutfit hield. We keken met smart uit naar week 3, als we deze ellende achter de rug zouden hebben. Maar het was pas de eerste week. Het beklimmen van de stalen toren ging niet iedereen goed af. Sommigen hadden last van hoogtevrees en kwamen niet verder dan een meter of twee van de grond. En er was dan nog ruim 20 meter te gaan. Het was een hele klus om zo'n maat van de toren los te krijgen. Hij klampte zich namelijk krampachtig vast aan het metaal en gilde als een mager varken als we zijn handen los wilden maken. Het ijs in de sloot onder de toren vertoonde een paar verdachte gaten, ter grootte van een mens.... Navraag leerde dat twee commando's in opleiding in de ziekenboeg lagen. Ze waren naar beneden gelazerd, dwars door het ijs heen! Niet echt een bericht om vervolgens enthousiast de toren in te klauteren. Aan de andere kant een impuls om beter te presteren dan een gevallen commando.
