 |
| Met Ovidiu (Olga's man) varend op de Mures |
In 1972 ben ik naar Roemenië gegaan. Mijn correspondentievriendin Olga, inmiddels was onze relatie gegroeid tot een heuse verliefdheid, had mij uitgenodigd bij haar op vakantie te komen. Onze correspondentie was al tijdens mijn militaire dienstplicht van start gegaan. Ik heb daarover nooit gesproken met de maten, vanwege de Koude Oorlog perikelen. Maar na mijn afzwaaien, besloot ik naar Roemenië te gaan. Volgens mijn vader, een voormalig beroeps bij de Marine die net gepensioneerd was, zou ik nooit meer terugkeren. Ik vond het zelf ook wel spannend, immers ik was net uit dienst. Maar ik dacht : "Wat moet die Russische Beer nou met mijn informatie en ervaringen als Zandhaas? Het Nederlandse leger was immers allemaal behoorlijk oubollig? En we lieten tijdens oefeningen geregeld ons gezicht zien bij de DDR grens in het noorden van (West) Duitsland." Mijn wens om Olga te zien en het feit dat ik de beangstigende verhalen over de Communisten niet helemaal geloofde, waren aanzienlijk sterker. Het werd een lange treinreis, met een enigszins naar oponthoud in Hongarije waar ik wegens een incompleet visum een nachtje moest blijven. In Roemenië trof ik een verrassend aangename sfeer aan. Vriendelijke, gastvrije en vooral nieuwsgierige (jonge) mensen. Mensen die bang waren voor het Westen. Mijn vermoeden werd daar bevestigd : veel politiek geleuter en bangmakerij van hogerhand. Het gewone jonge volk had andere gedachten.
In de maand juni van dit jaar (2013) ben ik na 40 jaar weer teruggegaan naar Roemenië. Naar Olga en haar familie. Ze is net als ik getrouwd en heeft twee volwassen kinderen, die op eigen benen staan.
Ik voelde me net als 40 jaar geleden weer thuis. Wat een warme mensen! Men was nu erg openhartig over de tijd onder Ceausescu. Ik zag foto's van haar familie in militair tenue. Er werd erg luchtig over gesproken : zo ging dat in die tijd. Pas nu kreeg ik een beter beeld, waarom onze relatie vrij onverwacht eindigde. Haar pa was bij de politie. En dat was een heel andere functie dan ik toen, in 1972, dacht. En het zou natuurlijk heel raar geweest zijn, als hij zijn dochter naar het Westen had laten gaan. We hebben desondanks al die jaren contact gehouden. Dat vind ik toch erg bijzonder. Wat een mooi land en wat een prachtige natuur zeg!
