Al bladerend in mijn gigantische verzameling digi-foto's kwam ik vandaag, 8 oktober 2019, deze tegen. Hij is uit mijn militair paspoort. Ik was 20 jaar jong in de zomer van 1969, voorzien van een grote dosis onschuld en vertrouwen. Met een rugzak gevuld met alleen leuke ervaringen keek ik verwachtingsvol naar de toekomst in een oneindig lijkend leven. In de maanden nadat deze foto gemaakt werd, veranderde er veel voor mij. Ik was niet meer iemand maar een nummer en kreeg op voorhand een gat in mijn hoofd geslagen om mij te binden aan mijn militaire identiteit. De plek waar een kogel mij zou raken? Bedoelde men dat met 'een man worden in militaire dienst'? De angst voor een oorlog werd aangewakkerd, ik maakte kennis met de wreedheid en stupiditeit van oorlogvoeren met achterhaald materieel en dito strategieën en voelde me een machteloze trekpop in de handen van mensen in strakke pakken achter bureaus. Het liefst kroop ik in mijn puptentje in de slaapzak om dromend te ontsnappen aan de realiteit. Militaire dienst ervoer ik als een vorm van misbruik. Gelegaliseerde misbruik van onervaren, goedwillende jongemannen. De toekomst waarover ik ooit droomde was verdwenen.