Na weer een wachtperiode gaf de sergeant het sein om het gasmasker op te doen. Maar toen moesten we eerst onze makkers vinden, die ons masker hadden. Die makkers zelf waren ook op zoek naar hun eigen masker, dus chaos in de bunker. Geschreeuw, gevloek, vreemde gorgelende geluiden, hoesten, proesten, schelden en......toen ging de deur weer open.
Afgezien van de bekende gas, gas, gas alarm, waarbij je als de sodemieter je gasmasker moest opzetten, was met name het lopen van een mars met masker op een ware hel. Nee, niet in de snijdende kou, maar in de zomer met de zon op je helmpie. Zwaar zwetend en nauwelijks zicht. Want in dat masker zat gewoon glas, wat voor met name brildragers funest was. Glazen op sterkte zouden verstrekt worden als er oorlog uitbrak. Die glazen hebben wij dus nooit gezien. Gelukkig maar.