DAF YP 408

DAF YP-408

'Jij mag niet meedoen'

 Van zo'n 1.200 nieuwe legertrucks mag iets minder dan de helft niet de weg op. Ze voldoen niet aan de wettelijke eisen voor wat betreft de afmetingen. De Scania's (Gryphus) zijn hier in Zwolle gebouwd en zoals vaker het geval is met projecten van de overheid, heeft in dit geval het ministerie van Defensie (de opdrachtgever) niet goed opgelet. Eigenlijk een dom iets, want de specificaties (de maximale hoogte in dit geval) kon men zo uit de computer trekken bij hun collega's. In een eerdere fase pasten de wagens niet eens in de kazernegarages; te hoog.
Ook zoals gewoonlijk stelde de minister al snel, dat de afmetingen wel volgens de wettelijke norm zijn. Een houding die we inmiddels van meer ministers inclusief de MP kennen. Maar ook dit keer geeft Ank Bijleveld toe, dat het niet zo is. Haar gedachtes zijn ook verschoven. Wat een ellende. Al vraag ik me af welke ambtenaar die wagens gaat opmeten als er oorlog uitbreekt. Om vervolgens te roepen : "Jij mag niet meedoen, want jij bent te groot!" Wat een land.

Bekende kont

 Dit is de achterkant van onze kampeerbus, een Fiat Ducato. Ik ben wat bezig geweest om de kale kont van wat militaire nostalgie te voorzien.

Taliban en afscheidscadeautjes

De Taliban is aangenaam verrast met de vele afscheidscadeaus die de westerse militairen hebben geschonken. Het betreft voornamelijk oorlogsmaterieel, zoals helikopters, voertuigen, vuurwapens enz. De vijand heeft dankzij de Amerikaanse strategie als bonus op de overwinning een complete militaire uitrusting inclusief luchtmacht gekregen! Het Westen zwijgt uiteraard hierover.

Te jong om te sterven

Tegen het einde van mijn dienstplichtige periode in 1970, dreigde ik met de compagnie naar Libanon gestuurd te worden. Er gingen geruchten rond op de kazerne over verlenging van de dienstplicht. Dus het was nogal spannend en onrustig bij het 44e Painfbat in Zuidlaren.
Gelukkig ging die missie aan ons voorbij. Ja, ik schrijf  'gelukkig'. De dienstplicht leerde mij, dat ik en vele makkers met mij veel te jong waren om een oorlogssituatie aan te gaan. In feite werd gebruik gemaakt van ons gebrek aan levenservaring en de nog onbezonnen houding. We namen nogal wat risico's, waarvan ik later dacht : "Ik was vast gek."
Er waren meer soldaten die zo hun bedenkingen hadden. O.a. tegen de militaire werkwijze, waarop soms aangevallen of verdedigd of beschermd moest worden. Die leek soms echt nergens naar. Zoals een mitrailleursnest op een kale heuvel aanvallen; als schietschijven dienen. Of in een verdedigingslinie in je groene outfit in de witte sneeuw liggen op een helling van een heuvel. Na een aanval met gas hoefde je enkel met wat poeder te strooien. En dan waren er nog de procedures. Zwaar beschoten worden en dan liggen wachten op Den Haag op een antwoord of je terug mag schieten; 'nog even geduld aub, er zijn nog vijf wachtende voor u.'
Of dat ik te horen zou krijgen dat ik slechts 4 schoten mag afvuren vanwege de bezuinigingen.
We deden het toen allemaal wel, maar het was niet bepaald veilig en verre van professioneel. En dan was er ook nog het verouderde materieel. De diensttijd leerde ons ook, dat je beter niets kan overkomen. In een aantal gevallen, werden voorvallen onder de mat geveegd en moesten wij zwijgen. Ik voelde me nog veel te jong om voor dat alles te sterven.

Hospikken prikken

 Als kind liet mijn moeder mij inenten tegen polio en de pokken. Als kind zag ik nog in de Rijn een bord staan (ter hoogte van het witte huis op de kopfoto) met een waarschuwing tegen gevaarlijk zwemwater, vanwege het gevaar van polio. Later verscheen de dktp prik. Ik weet niet of en waartegen ik als kind nog meer ingeënt ben. Ik weet wel, dat ik tot 3x toe een pijnlijke enting kreeg voordat we in 1960 naar Curaçao vertrokken. Volgens mij was dat o.a. tegen gele koorts (gek, want we gingen niet eens naar China) en cholera (wel naar de middeleeuwen?). Die andere enting was blijkbaar vanwege de aanbieding 3 voor de prijs van 2!! Of was het toch tegen tuberculose?

Maar goed. Toen ik in militaire dienst trad, kreeg ik weer een paar spuiten toegediend. Hoewel, een paar? Het waren er nogal wat! Ze staan keurig vermeld in mijn militair paspoort. Zo kreeg ik weer een kleine dosis pokken toegediend. Twee keer wat cholera, drie keer(!) tegen polio, ook 3x tegen tetanus en difterie en 2x tegen tyfus en tegen tbc / tuberculose. Volgens mij ben ik toen ook tegen het militair eten uit de 'vreetschuur' ingeënt. Daar ging overigens kamfer doorheen om mijn hanig gedrag wat in te dammen. Volgens de maten zat dat spul ook in onze koffie, die zo goedkoop was. Dat kamfer-spul werd op de vrijdag voor het weekendverlof teniet gedaan door drie hard gekookte eieren, die toen ook wel neukpatronen genoemd werden. Ik heb me gedurende de weekends nooit echt wild gevoeld.
In die tijd waren er ook militairen die niet eerder een enting gekregen hadden. Ze werden primo's genoemd en moesten na vaccinatie een weekend binnen blijven. Er waren ook die geheelonthouders waren. Die Bijbelvaste mannen kregen geen prikken, want hun Lieve Heer beschermde hen. Al zag ik ze later wel geregeld dekking zoeken en met helm en vuurwapen rondlopen. 's Heren wegen zijn ondoorgrondelijk. Of was het vertrouwen in hun Heer niet zo hoog?
Die blanco gasten sliepen wel gewoon bij ons op de kamer en maakten deel uit van de groepen. Zeg maar zoals asielzoekers nu doen.
In 1973 moest ik op herhaling. Ik kwam in Ossendrecht terecht bij het 51e Infbat. Ook toen werd ik door spuitende hospikken bezocht. Die entingen staan in mijn paspoort simpel te boek als 'herhaling' (van 1969-70?). Ik heb geen herinneringen aan doodzieke militairen vanwege entingen.
Kortom, ik heb nogal wat spuiten toegediend gekregen in het verleden. Sinds bij mij een vorm van astma werd geconstateerd, krijg ik jaarlijks nog een antigriepspuit. Ik hoefde nooit een formulier in te vullen of een document te ondertekenen. De enige restrictie was, dat ik geen griep mocht hebben als ik gevaccineerd wilde worden. Men was toen erg zeker van hun zaak, speelde men open kaart en waren het vaccins (een ietsepietsie van het virus of de bacterie zelf) en geen technieken.

OM ontziet Defensie

 Het OM gaat niemand vervolgen wegens het mortierongeluk in Mali dat aan twee militairen het leven heeft gekost. Het OM heeft het blijkbaar op een akkoordje gegooid met Defensie. Telkens wanneer Defensie z'n verantwoordelijkheid moet nemen, loopt ze er laf voor weg. Minachting voor slachtoffers met hulp van andere ambtenaren. Een klap in het gezicht van de nabestaanden en postuum een trap na voor de slachtoffers. Schandalig! Werken bij Defensie, je  moet het maar willen.

Nog steeds veel klachten

Bijna 3 jaar geleden heeft een vakbond voor Defensiepersoneel een enquête gehouden onder de militairen. De bevindingen waren schokkend, maar voor mij niet nieuw en dus voorspelbaar. Van mijn pa en een collega en van mijn eigen ervaringen binnen het leger als dienstplichtig militair hoorde en leerde ik van dezelfde klachten : werken met oude en incomplete meuk. Komt bij dat men bij Defensie niet op kritiek zit te wachten. Trouwens bij geen enkele overheidsinstantie. Misschien reageren veel ambtenaren daarom af op de burger. Nu, drie jaar later zijn de klachten die in de enquête genoemd zijn nauwelijks opgelost. Na mevrouw Hennis was het aan Ank Bijleveld om de problematiek aan te pakken. Ze ging weliswaar naar de kerk (ondanks een coronaverbod), maar haar werk doen voor haar medewerkers deed ze niet. Volgens mij heeft mevrouw Bijleveld nog geen meter getijgerd en nooit een bepakking van 40kg gedragen laat staan ermee gelopen. Na die kerkdienst is ze ook niet gekielhaald. Dus weet ze wat mij betreft weinig tot niets van militaire zaken. Het zal mijn tijd wel duren. En nog veel langer. Opdoeken is het beste. Men heeft hier niet de mentaliteit die voor een leger nodig is. "Bij Defensie werken. Je moet het maar kunnen durven"